در روایتهای شماره ۲و ۳ قسمت «الف» گفتار اول و شماره «۲» قسمت «د» گفتار اول و حدیث قسمت «ب» گفتار سوم ملاحظه شد که گاهی فریضهی امر به معروف و نهی از منکر با فریضهی دیگری به نام «اقامهی حدود» یا «حفظ حدود» و یا «اقامهی امر خداوند» تکمیل گردیده است. روشن است که اقامه حدود خود نوعی نهی از منکر میباشند منتها این مرتبهی از نهی از منکر، دارای ویژگی خاصی است و به همین علت در کتابهای فقهی باب خاصی به آن اختصاص یافته است.[۶۵] اقامه حدود خود دارای شرایط خاصی میباشد و وظیفهی همگانی نیست؛ بلکه به عهدهی فقها، حاکمان شرع و رهبران جامعه است که به اقامه حدود الهی بپردازند.
در روایت دوم از قول حضرت علی، علیهالسلام آوردیم که فرمود: «غایت دین، امر به معروف و نهی از منکر و اقامه حدود است». در روایت سوم فرمود: «قوام شریعت به امر به معروف، نهی از منکر و اقامه حدود است». در روایت دهم آمده است که آن حضرت فرمود: «هرکس سه خصلت در او باشد از شر دنیا و آخرت در امان است: امر به معروف، نهی از منکر و حفظ حدود الهی». حفظ حدود الهی که در اینجا بیان گردیده است، از «اقامه حدود» عامتر بوده و با امر به معروف و نهی از منکر بیشتر مطابقت دارد. در روایت شانزدهم، حضرت همگان را به مسابقه برای اقامهی حدود الهی و امر به معروف فرا میخواند. و بالاخره در حدیث قسمت «ب» گفتار سوم، صفات اقامهکننده امر خداوند را اینگونه برشمرد:
۱) مدارا نمیکند؛
۲) سازش نمیکند؛
۳) از مطامع و حرص و آز تبعیت نمیکند. اقامه امر خداوند نیز اصطلاحی عام و دربر گیرندهی امر به معروف، نهی از منکر و اقامه حدود است.